Wasze dzieci...
Khalil Gibran napisała niegdyś w swym wierszu „Wasze dzieci”:
„Możecie im przekazać waszą miłość, ale nie wasz sposób myślenia.
Bo one mają swój własny.
Możecie przyjąć ich ciała, ale nie ich dusze,
bo ich dusze zamieszkują dom jutra, do którego
wy nie możecie wejść nawet w waszych snach.
Możecie starać się, by stać się jak one,
ale nie próbujcie czynić je takimi jak wy.
(…)
Jesteście łukami, które wypuszczają dzieci jak żywe strzały (…)”
Tak, jak łucznik stoi w miejscu i napina swój łuk, a strzała leci daleko do przodu, tak i rodzice są niczym łucznicy, którzy mogą tylko pokierować dziecko, ale nigdy nie będą w stanie wytyczyć dokładnie jego drogi.
Bo to dziecko jest autorem swojej drogi, jest pisarzem swojego własnego lotu. Nie przeszkadzajmy mu w tym, ale wspierajmy. Wspierajmy radą, swoim doświadczeniem. Mówmy dzieciom, o tym, co czujemy, co nas zdenerwowało. Nauczmy je w ten sposób żyć w realnym świecie. Pokażmy, że każdy czasem ma problemy, które rozwiązują się, mimo że wydawały się nierozwiązywalne. Pokażmy jak się godzić z drugim człowiekiem, jak wypracować wspólne rozwiązanie. Nie uczmy dzieci teorii właściwego postępowania, ale uczmy je życia przykładem swojego własnego życia.
Olimpia Kowal-Gadecka